ΔΕΠ-Υ σε παιδιά: Όσα πρέπει να γνωρίζετε

Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό η γνώση γύρω από τις μαθησιακές δυσκολίες με κυριότερη τη ΔΕΠ-Υ – Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα. Η ΔΕΠ-Υ φυσικά αποτελεί κομμάτι των μαθησιακών δυσκολιών αλλά δεν αφορά αποκλειστικά το σχολείο και τα μαθήματα. Συνήθως όμως, βλέπουμε όλο και πιο συχνά να διαγιγνώσκονται παιδιά με ΔΕΠ-Υ, με αφορμή κατά κύριο λόγο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο σχολείο και τα μαθήματα. Ακριβώς σε αυτό το θέμα εντοπίζεται πολλές φορές η έλλειψη γενικής πληροφόρησης και υποστήριξης των γονέων, ώστε να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκαλούνται γενικότερα στη ζωή του παιδιού.

Η ΔΕΠ-Υ χωρίζεται σε τρεις βασικούς τύπους: στον πρώτο τύπο έχουμε τα παιδιά που δυσκολεύονται να εστιάσουν την προσοχή τους. Δυσκολεύονται, για παράδειγμα, να προσέξουν λεπτομέρειες, να συγκεντρωθούν, να ακούσουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτής της κατηγορίας να δυσκολεύονται στο να οργανώσουν τον προσωπικό τους χώρο στο σπίτι, να ακολουθήσουν εύκολα οδηγίες, όπως επίσης ξεχνούν ασκήσεις και σημειώσεις στο σχολείο.

Στον δεύτερο τύπου ανήκουν τα παιδιά με υπερκινητικότητα. Τα παιδιά αυτά μοιάζουν να μην μπορούν να εκτονώσουν την ενέργειά τους. Κινούν πολύ το σώμα τους ακόμα και όταν κάθονται – κάτι το οποίο τους είναι δύσκολο έτσι και αλλιώς. Οι κινήσεις τους, οι αποφάσεις τους και η ομιλία τους «τρέχουν» συνεχώς, χωρίς να προλαβαίνει να προηγηθεί σκέψη και κρίση, ενώ και εδώ υπάρχει δυσκολία στο να ακολουθήσουν κανόνες.

Ο τρίτος τύπος είναι στην ουσία ο συνδυασμός των δύο προηγούμενων και υπάρχει, όπως είναι λογικό, συνδυασμός συμπτωμάτων και από τους δύο τύπους.

Η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ δεν γίνεται από τον καθένα. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί ακόμα και αν εντοπίζουν κάποια συμπτώματα, πρέπει να απευθυνθούν σε εξειδικευμένο και πιστοποιημένο διαγνωστικό κέντρο ή επαγγελματία που έχει τη γνώση και την πιστοποίηση να κάνει διαγνώσεις. Επίσης η ΔΕΠ-Υ πολλές φορές συνοδεύεται από άλλες διαταραχές, αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη κ.ά. Η πρώιμη διάγνωση είναι πολύ σημαντική, ώστε να σχεδιαστεί μια κατάλληλη συνολική αντιμετώπιση. Ριζική θεραπεία δεν υπάρχει, όμως τα συμπτώματα μπορούν να αντιμετωπιστούν, ώστε να έχει το παιδί μια πιο εύκολη καθημερινότητα και να μπορεί να ενεργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα. Η θεραπεία μπορεί να περιέχει παρακολούθηση και ασκήσεις από ειδικό παιδαγωγό, φαρμακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία (βοηθάει εξαιρετικά η επαφή με τις θεραπείες τέχνης, όπως είναι η παιγνιοθεραπεία, η μουσικοθεραπεία κ.α.). Η πορεία που θα ακολουθηθεί, το ποιες θεραπείες δηλαδή είναι απαραίτητες, εξαρτάται από το εκάστοτε παιδί και είναι απόφαση που θα πάρει ο επαγγελματίας μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.

Τι κάνουμε όμως ως γονείς απέναντι στη ΔΕΠ-Υ και σε όποια άλλη διαταραχή έχει το παιδί μας; Αρχικά διατηρούμε την ψυχραιμία μας. Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ αντιμετωπίζουν δυσκολίες, όμως με την κατάλληλη υποστήριξη και φροντίδα μπορούν να έχουν μια ευτυχισμένη ζωή. Όπως προαναφέρθηκε είναι σημαντική η πρώιμη παρέμβαση, όπως εξίσου σημαντική είναι η παροχή ασφαλούς και σταθερού περιβάλλοντος. Χωρίς επικρίσεις, χωρίς πίεση, αλλά με την παροχή υποστήριξης, πρώτα απ’ όλα συναισθηματικής.

Τα συναισθήματα που μπορεί να κατακλύσουν τους γονείς είναι πολλά: ενοχές, αίσθημα απόγνωσης, θυμού, οι αντοχές και η υπομονή μπορεί να δοκιμαστούν. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά και αποδεκτά, χρειάζονται όμως διαχείριση. Οι ενήλικες μπορούν να επεξεργαστούν και να εκλογικεύσουν πιο εύκολα τα συναισθήματα από ένα παιδί, γι’ αυτό και είναι αυτοί που θα πρέπει να τα ελέγξουν καλύτερα. Προτείνεται σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς, είτε και οι δύο είτε ο ένας, να μπουν σε κάποια συμβουλευτική διαδικασία υποστήριξης, ώστε να καταφέρουν να επεξεργαστούν τα δικά τους συναισθήματα με σκοπό να παρέχουν το κατάλληλο περιβάλλον, για να αναπτυχθεί όσο δυνατόν περισσότερο το παιδί.

Μη ξεχνάμε ποτέ ότι ένα παιδί γίνεται ευτυχισμένο όχι όταν θα πάρει τον άριστο βαθμό σε όλα τα μαθήματα, αλλά όταν θα πάρει όλη την αγάπη και την αποδοχή μας γι’ αυτό που είναι.

πηγή Frezyland